Jump to content

Recommended Posts

Πολύ ωραίο θέμα. :)

Link to comment
Share on other sites

  • Απαντήσεις 97
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Πολύ ωραίο θέμα. :thumbup:

Kοίταξε λίγο την υπογραφή μου.

Link to comment
Share on other sites

πολυ ενδιφερον και εξυπνο θεμα!! :thumbup::thumbup::thumbup: μπραβο φιλε ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΕ! :bowdown:

Link to comment
Share on other sites

• Φοβού τούς Δαναούς και δώρα φέροντας

Από το λατινικό: timeo Danaos et dona ferentes (Βιργίλιος, Αινειάδα). Η φράση αποδίδεται στον Τρώα Λαοκόονα, ο οποίος προσπαθούσε να πείσει τους Τρώες να μη δεχτούν τον Δούρειο Ίππο.

Μεταφράζεται: Να φοβάσαι τους Δαναούς (ονομασία των Ελλήνων στον Τρωικό πόλεμο) ακόμη κι αν φέρνουν δώρα.

Η φράση χρησιμοποιείται για ανθρώπους απέναντι στους οποίους πρέπει να είναι κανείς πολύ επιφυλακτικός, ακόμα και στην περίπτωση που δείχνουν φιλική διάθεση.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Παροιμιώδης φράση που παραπέμπει στο σκληρό καθήκον της κωπηλασίας των καταδίκων στα πλοία.

Η λέξη κατεργάρης, μεσαιωνική, που δηλώνει πλέον τον παμπόνηρο, τον πανούργο άνθρωπο, είχε αρχικά τη σημασία: ο λάμνων (= κωπηλάτης) εις κάτεργον (= πλοίο στο οποίο δούλευαν κατάδικοι, γαλέρα), θέση του στο πλοίο ήταν ο πάγκος, σανίδα πάνω στην οποία κάθονταν οι κωπηλάτες.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Του Κουτρούλη ο γάμος

Η φράση ανάγεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή (1845), ο οποίος διακωμώδησε παλιά λαογραφική παράδοση, κατά την οποία ο Κουτρούλης - πραγματικό πρόσωπο που το όνομά του παραπέμπει στη λαϊκή λέξη κουτρούλης = κοντοκουρεμένος ή φαλακρός - τέλεσε τους γάμους του στη Μεθώνη με λαμπρότητα περιώνυμη. Η φράση χρησιμοποιείται για να περιγράψει καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από ευθυμία και αναστάτωση ιδιαίτερη.

Σχετική αναπαράσταση του Γάμου γίνεται την τελευταία Κυριακή των Αποκρεών στην Μεθώνη.

Link to comment
Share on other sites

Του Κουτρούλη ο γάμος

Η φράση ανάγεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή (1845), ο οποίος διακωμώδησε παλιά λαογραφική παράδοση, κατά την οποία ο Κουτρούλης - πραγματικό πρόσωπο που το όνομά του παραπέμπει στη λαϊκή λέξη κουτρούλης = κοντοκουρεμένος ή φαλακρός - τέλεσε τους γάμους του στη Μεθώνη με λαμπρότητα περιώνυμη. Η φράση χρησιμοποιείται για να περιγράψει καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από ευθυμία και αναστάτωση ιδιαίτερη.

Σχετική αναπαράσταση του Γάμου γίνεται την τελευταία Κυριακή των Αποκρεών στην Μεθώνη.

το ειδα χθες στο θεατρο!πλακα ειχε! :)

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΙΠΕΡΙ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

Το σκωπτικό τραγούδι «το πιπέρι», είναι κλέφτικο τραγούδι, αλλά λόγω της απαγγελίας του τραγουδιστή και των κινήσεων των χορευτών έχει καθιερωθεί σαν σατυρικό χορεύεται συνήθως τις Αποκριές. Όμως το τραγούδι φτιάχτηκε και τραγουδήθηκε από την λαϊκή μούσα σαν κλέφτικο, με σκωπτικό ρυθμό, χάρις στον αληθινό σκοπό που είχε κάποιο συμβάν από το οποίο αντλήθηκαν τα λόγια και οι κινήσεις των χορευτών.

Ας τα πάρουμε από την αρχή και να δούμε πως δημιουργήθηκε το τραγούδι.

Μια φορά επί Τουρκοκρατίας και κατά την περίοδο του μεγάλου κατατρεγμού της Κλεφτουριάς το 1804 – 1805, σ’ ένα μοναστήρι του Μοριά κατέφυγαν και κρύφτηκαν για να βρουν άσυλο ,ένα μικρό μπουλούκι κλεφτών της περιοχής. Οι Τούρκοι είχαν τις πληροφορίες, ότι στο εν λόγω Μοναστήρι κρύβονταν οι κλέφτες και μια μέρα αποφάσισαν να επέμβουν και να τους σκοτώσουν.

Ο ηγούμενος και οι καλόγεροι είχαν λάβει τ’ απαραίτητα μέτρα για παν ενδεχόμενο διότι γνώριζαν ότι κάποια ημέρα αργά η γρήγορα θα βρεθούν μπροστά στα τουρκικά αποσπάσματα. Γι’ αυτό τον λόγο είχαν μεταμφιέσει, τους κλέφτες σε καλόγερους, ήσαν πολύ καιρό αξύριστοι, φορούσαν κανονικά ράσα και κάτω από αυτά έκρυβαν τ’ άρματά τους. Όταν λοιπόν έφθασαν τα τουρκικά αποσπάσματα μαζεύτηκαν σ’ ένα μέρος που το χρησιμοποιούσαν για αλώνια, εκεί κάθισαν όλοι στα γόνατα και έκαναν πως με τα μέλη του σώματός των, ότι έτριβαν το πιπέρι (εννοείται το μαύρο πιπέρι που εισάγονταν σε κόκκους από το εξωτερικό). Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στον περίβολο της μονής και ρώτησαν τον ηγούμενο για κλέφτες αυτός έκανε τον αδιάφορο, δηλαδή, ότι δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα, αλλά ούτε είδε, ούτε και άκουσε για κλέφτες στην γύρω περιοχή.

Ο Τούρκος τσαούσης με τους στρατιώτες του, όταν είδε τους καλόγερους που κάθονταν στα γόνατα και έκαναν συντονισμένες κινήσεις προς το έδαφος, χρησιμοποιώντας πότε την κοιλιά τους, πότε την μύτη τους, πότε το σαγόνι τους και πότε τα οπίσθιά τους απόρησαν μιας και τους ήταν άγνωστο αυτό το σκηνικό. Ο ηγούμενος, είπε ότι τους έχει τιμωρήσει για ανυπακοή, για μερικές παρατυπίες και αταξίες που έκαναν στο μοναστήρι. Η τιμωρία ήταν το «παίδεμα»* ώστε να τρίβουν το πιπέρι πότε με τα γόνατα, πότε με την μύτη, με την γλώσσα, πότε με το σαγόνι και πότε με τα οπίσθια, φύσει αδύνατον να πραγματοποιηθεί μ’ αυτόν τον τρόπο η τριβή του κόκκου του πιπεριού.

Σημειωτέον ότι το πιπέρι λόγω της σκληρότητάς του τρίβονταν με τους παραδοσιακούς χερόμυλους, με στρογγυλή ή κυλινδρική πέτρα επάνω σε άλλη πλακοειδή και μέσα σε χαβάνι.

Κι όπως λέει και το τραγούδι στην αρχή έλεγε με τα γόνατα, όμως κάτω από τα ράσα τους είχαν τα τουφέκια τους έτοιμα. Μετά ο ηγούμενος τους έλεγε με τον κώλο και με την μύτη να τρίψουν το πιπέρι έτσι για να διασκεδάσει τον Τούρκο αξιωματικό. Ήσαν τόσο καλά εκπαιδευμένοι σε αυτό το θέατρο που έπαιζαν μπροστά στους Τούρκους, ώσπου αυτοί και ο τσαούσης (αστυνόμος), ξεκαρδίστηκαν από τα γέλια, με τα καμώματα των καλόγερων. Καθώς όμως παράτησαν τα όπλα τους από τα γέλια και από οικειότητα προς τους καλόγερους ο ηγούμενος είπε τραγουδώντας: «Για σ’κωθείτε παλικάρια, Μοραΐτικα λιοντάρια».

Τότε οι καλόγεροι σηκώθηκαν με μιας τράβηξαν τα γιαταγάνια τους και κατάσφαξαν τους Τούρκους χωρίς καν αυτοί να προλάβουν να φέρουν την παραμικρή αντίσταση.

Η πονηρία του ηγούμενου και η παλικαριά των κλεφτών, έγινε θρύλος και η λαϊκή μούσα, έκανε το παραδοσιακό τρίψιμο του πιπεριού ένα τραγούδι που τραγουδήθηκε και τραγουδιέται ακόμη και σήμερα. Σήμερα τραγουδιέται σαν σκωπτικό τις αποκριές και στα πανηγύρια. Οι χορευτές με τις συντονισμένες κινήσεις τους, δίνουν στους πανηγυριστές, ένα ιδιαίτερο τρόπο γλεντιού και χαράς αλλά και των ανάλογων σχολίων.

* Παίδεμα λεγόταν η τιμωρία κάποιου να πραγματοποιήσει κάποια εργασία, που ήταν αδύνατον, ή πολλή δύσκολη να την πράξει ο άνθρωπος.

Link to comment
Share on other sites

:wootwoot::wootwoot::wootwoot::D:P
Link to comment
Share on other sites

“Τι καπνό φουμάρεις;”

Συχνά, για κάποιον που δεν ξέρουμε τι είναι, ρωτάμε συνήθως : « τι καπνό φουμάρει; ». Η φράση αυτή δεν προέρχεται, όπως νομίζουν πολλοί, από τη μάρκα των τσιγάρων που καπνίζει, αλλά κρατάει από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια, ίσως και πιο παλιά. Η λέξη « καπνός » έχει εδώ την αρχαία σημασία της εστίας, δηλαδή, του σπιτιού. Ο ιστορικός Π. Καλλιγάς λέει κάπου : «Οι φορατζήδες έμπαιναν εις τας οικίας των εντόπιων και ερωτούν “τι καπνό φουμάρει εδώ; Κατά την απόκριση δε έβανον τον αναλογούντα φόρον». Όταν, λοιπόν, την εποχή εκείνη έλεγαν « καπνό », εννοούσαν σπίτι.

Link to comment
Share on other sites

Μπράβο Κωνσταντίνε

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ακούσει και έχουμε χρησιμοποιήσει παροιμίες, αλλά ποτέ δεν έτυχε να σκεφτούμε τις ρίζες τους

Να σαι καλά

Link to comment
Share on other sites

Μπράβο Κωνσταντίνε

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ακούσει και έχουμε χρησιμοποιήσει παροιμίες, αλλά ποτέ δεν έτυχε να σκεφτούμε τις ρίζες τους

Να σαι καλά

:( +1

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Πράσσειν άλογα

Όταν κάποιος σε μία συζήτηση μας λέει πράγματα με τα οποία διαφωνούμε ή μας ακούγονται παράλογα, συνηθίζουμε να λέμε: “Μα τί είναι αυτά που μου λες? Αυτά είναι αηδίες και πράσσειν άλογα!”…Το “πράσσειν άλογα” λοιπόν, δεν είνα πράσινα άλογα όπως πιστεύει πολύς κόσμος, όπως τα μικρά μου πόνυ, αλλά αρχαία ελληνική έκφραση…

Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος “πράττω” ή και “πράσσω” (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το “πράττειν” ή και “πράσσειν” και του “άλογο” που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό “λόγος”=λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο=παράλογο

=>Πράσσειν άλογα, το να κάνει κανείς παράλογα πράγματα…

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά

Οι Ενετοί, που άλλοτε κυριαρχούσαν στις θάλασσες, εγκαινίασαν πρώτοι τα ιστιοφόρα μεταγωγικά, όταν ήθελαν να μεταφέρουν το στρατό τους. Τα καράβια αυτά ήταν ξύλινα και πελώρια και είχαν σχήμα αχλαδιού. Έσερναν δε τις περισσότερες φορές πίσω τους ένα μικρό καραβάκι, που έβαζαν μέσα τον οπλισμό και τα πολεμοφόδια, όπως ακόμα τρόφιμα και διάφορα πολεμικά σύνεργα. Οι Έλληνες τα είχαν βαφτίσει αχλάδες από το σχήμα τους. Έτσι όταν καμιά φορά στο πέλαγος παρουσιαζότανε κανένα άγνωστο καράβι, οι νησιώτες ( βιγλάτορες) ανέβαιναν πάνω στους βράχους και απ’εκεί παρακολουθούσαν με αγωνία τις κινήσεις του. Αν ήταν απλώς ιστιοφόρο, δεν ανησυχούσαν τόσο, γιατί υπήρχε πιθανότης να συνεχίσει αλλού τον δρόμο του. Αν όμως ήταν “Αχλάδα” τους έπιανε πανικός, γιατί καταλάβαιναν ότι σε λίγο θ’άρχιζαν μάχες, πολιορκίες, πείνες και θάνατοι. Έφευγαν τότε για να πάνε να ετοιμάσουν την άμυνα τους. Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσε η φήμη ότι η “Αχλάδα” έχει πίσω την ουρά. Με την ουρά εννοούσαν το καραβάκι που έσερνε το μεταγωγικό. Άρα επίθεση. Και έλεγαν: “Πίσω έχει η Αχλάδα την ουρά”, τι θα γίνει;…

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

“Τρώει τα νύχια του για καυγά”

Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη.

Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από το στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ακόμη και το πνίξιμο.

Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ηταν οι γρατζουνιές. Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει την παραμικρή αμυχή με τα νύχια, πράγμα , βέβαια, δυσκολότατο. Γιατί τα νύχια των δυστυχισμένων σκλάβων, που έμεναν συνέχεια μέσα στα κάτεργα, ήταν τεράστια και σκληρά από τις βαριές δουλειές που έκαναν.

Γι’ αυτό λίγο προτού βγούν στο στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν, με τα δόντια τους. Από το γεγονός αυτό βγήκε κι η φράση «τρώει τα νύχια του για καβγά».

Link to comment
Share on other sites

Ωραιος! :blink:

Θα ηθελα πολυ να μαθω απο που βγηκε το:

''το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι''!!!

Link to comment
Share on other sites

Ωραιος! :blink:

Θα ηθελα πολυ να μαθω απο που βγηκε το:

''το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι''!!!

Θα το ψάξω και θα σου απαντήσω.

Link to comment
Share on other sites

Ωραιος! :blink:

Θα ηθελα πολυ να μαθω απο που βγηκε το:

''το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι''!!!

Θα το ψάξω και θα σου απαντήσω.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

“Σ’αγαπάει η πεθερά σου”

Ο Νικόλας Πολίτης δίνει την εξήγηση στην έκφραση αυτή. Λέει πως πριν παντρέψουν το κορίτσι τους , οι πεθερες , είναι ευγενικές και αγαπούν το μέλλοντα γαμπρό τους . Ο γαμπρός θα κάτσει στο καλύτερο μέρος του τραπεζιού , ο γαμπρός θα πάρει την καλύτερη μερίδα. Ο γαμπρός παντα βρίσκεται στην πρώτη και καλύτερη γραμμή για την πεθερά .Τον προσέχει πολύ και δεν αρχίζουν ποτέ να φάνε , αν δεν έρθει ο γαμπρός. Τον περιμένει πάντα η πεθερά και αυτό το έχει επιβάλλει και στους άλλους.

Όταν , όμως , γίνει ο γάμος , η πεθερά δεν έχει κανένα λόγο να τον περιμένει. Δε βρίσκει, δηλαδή, ο γαμπρός τις χαρές που είχε, οταν ήταν αρραβωνιασμένος. Γι’αυτο και σ’όποιον πάει σε κάποιο σπίτι, όταν αρχίζουν να τρώνε , λένε πως «τον αγαπάει η πεθερά του»

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

“Τουμπεκί”

«Τουμπεκί » λέγεται τουρκικά ο καπνός για τον αργιλέ, που τον κάπνιζαν στα διάφορα καφενεία της παλιάς εποχής. Τον αργιλέ τον ετοίμαζαν οι «ταμπήδες» των καφενείων και επειδή αυτοί έπιαναν την κουβέντα κι αργούσαμε τον πάνε στον πελάτη, εκείνος με τη σειρά του φώναζε: «κάνε τουμπεκί ».

Όσοι κάπνισαν ναργιλέ ήταν και από φυσικού τους λιγομίλητοι και δεν τους άρεσε η «πάρλα», οι φλυαρίες. Με τις ώρες κρατούσαν στα χείλη τους το «μαρκούτσι» του ναργιλέ, απολαμβάνοντας μακάρια και σιωπηλά το τουμπεκί, που σιγόκαιγε στο λούλα. Και αν κανείς, που κι αυτός κάπνιζε ναργιλέ δίπλα του, άνοιγε πλατιά κουβέντα, οι μερακλήδες της παρέας του έλεγαν: « Κάνε τουμπεκί», δηλαδή, κάπνίζε και μη μιλάς. Τώρα για το « ψιλοκομμένο » τουμπεκί, ήταν η τέχνη του «ταμπή» να του το προσφέρει ψιλοκομμένο, που ήταν και καλύτερο. :hysterical:

Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

Χρονια πολλα σε ολους. Χαθηκα για λιγο. Θα επανέλθω σύντομα !!!

Link to comment
Share on other sites

Δημιουργήστε ένα λογαριασμό ή κάντε είσοδο για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να προσθέσετε ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Δημιουργήστε ένα νέο λογαριασμό. Είναι εύκολο!

Δημιουργία λογαριασμού

Σύνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Είσοδος
×
×
  • Create New...